Za walkę z inflacją w Polsce odpowiada Narodowy Bank Polski, zaś przepisy ustawy o NBP mówią, że „podstawowym celem działalności Narodowego Banku Polskiego jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP”[1].Zgodnie z opracowaną przez Radę Polityki Pieniężnej Strategią Polityki Pieniężnej po 2003 roku, celem NBP jest ustabilizowanie inflacji na poziomie 2,5 proc. z dopuszczalnym przedziałem wahań +/− 1 punkt procentowy[2]. Jest to w ocenie RPP optymalny poziom inflacji dla rozwoju gospodarczego i społecznego Polski.Bieżące dane na temat stopy inflacji w Polsce podaje Główny Urząd Statystyczny w ujęciu rocznym[3], półrocznym[4], kwartalnym[5] oraz miesięcznym[6]. Wskaźniki te są obliczane na podstawie:
badania cen towarów i usług konsumpcyjnych na rynku detalicznym,
badania budżetów gospodarstw domowych, dostarczającego danych o przeciętnych wydatkach na towary i usługi konsumpcyjne; dane te wykorzystywane są do opracowania systemu wag[7].
Historia walki z inflacją w Polsce ma dwa szczególne momenty, w których gospodarka kraju znalazła się na skraju bankructwa ze względu na hiperinflację. Było to na początku lat 20. XX wieku oraz w latach 1989–1990.W lipcu 2014 r., po raz pierwszy w warunkach gospodarki wolnorynkowej, Główny Urząd Statystyczny odnotował deflację – wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych (CPI) spadł o 0,2% licząc rok do roku[8].Roczne wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych od roku 1950 w ujęciu procentowym[3]:Aktualizacja: 06-01-2019
